"Kwento"

"Kwento"

Hindi natatapos ang buhay sa paraang gusto natin.

Hindi ito parang bola na kapag iyong drinibble pababa ay kusang tatalbog pataas.

At kapag drinibble mo ng malakas ay mas mataas ang talbog.

Hindi rin ito isang laro at sugal na lagi nating tinatayaan at ipinaglalabang manalo.

Kung tutuusin nga sa buhay nating ito mas madalas ang matalo.

At yung mga nagtatagumpay ay yung hindi laging nanalo 

bagkus sila ang mas maraming naipatalo na 

kaya mas alam na nila kung kailan sila mananalo sa susunod na pagkakataon.

 Minsan nakakaisip tayo, bakit kailangan pa nating lumaban?

Tumaya at sumugal?

Bakit nga ba?

Anong malalim na dahilan ang nagpupumilit sa ating ipagpatuloy ang laban?

Naisip mo na ba?

Hindi pa?

Wag kang mag-alala ako rin.

Pareho tayong nanghuhula sa nakakalitong buhay na ito.

Nung sinabing kong pareho tayo gusto kong maramdaman mo na kampi tayo.

Oo ikaw.

Ikaw at ako.

Kampi tayo.

Gusto kong ipagsigawan na lahat tayo ay magkakampi.

Sana lang.

Sana talaga.

Nga pala alam mo ba na ang buhay ay binubuo ng iba’t-ibang kabiguan, kasiyahan, at kalituhan.

Kalituhang kung anong buhay ang iyong gustong makamit.

Hindi ka ba nalilito?

Buti ka pa.

Ang totoo hindi talaga ako magaling sa lituhan.

Kaya palpak din ang aking buhay.

Malilituhin kasi ako.

Kaya aking napatunayan na sa ganitong hamon ng buhay.

Talo ang malito.

Kaya kung lituhan ang basehan ng lahat ng bagay.

Litong-lito na ko.

Pero sa di inaasahang pagkakataon isang tao ang nagtanggal ng aking kalituhan.

Salamat sa kanya.

Alam ko na ang aking patutunguhan.

Ako nga pala si…

At ito ang aking kwento.

Takot ako sa dilim nung bata.

Ikaw ba?

Hindi.

Buti ka pa kung ganun.

Ayoko sa dilim kasi maraming kababalaghan naiisip ang aking isipan.

Siyempre nakakatakot.

Hanggang dito na lang muna.

Medyo natatakot na ko eh.

Takot lang.

mabuhay!!!