"Nakabunot ka na ba ng puno?"

Huwebes, Hunyo 9, 2011

"Nakabunot ka na ba ng puno?"






Nakabunot ka na ba ng puno? Kung ikaw hindi pa, ako nakabunot na. Hindi ko din sigurado pero ikaw na lang ang humusga.

Pasado ala-siyete na ngmakarating ako sa aming silid aralan. Chemistry ang first subject ko, pero tuwing umaga nag-gagardening kami. Nasa garden na ang mga klasmyt ko, kaya dumiretso na ko sa taguan ko ng galon. (Kailangan yung taguan mo ikaw lang ang nakakaalam dahil nanakawin yung galon mo.) Kinuha ko ito at madaling ipinila sa poso para maigiban. Pasimple kong nilagay yung dala kong bag sa upuan ko habang nag-iikot si maam sungit.
Pagkatapos bumalik na ko sa poso. Nandoon na ang lahat ng mga lalaking tagadilig ng garden. Ang mga babae naman tagabunot ng damo o tagawalis ng tuyong dahon.
Panay ang kwentuhan ng mga klasmyt ko sa poso. Tamang tagapakinig lang ako. Hindi pa kasi gumagana ng matino ang aking utak. Tapos yung boses ko tuwing umaga garalgal pa. Hassle kung makikipagkwentuhan ako. Dinama ko na lang ang masakit kong likod, dahil sa tama ng sapatos ko sakin. (Binato kasi ako ng nanay ko kanina dahil ayaw kong bumangon ng umaga.)
Ilang galon na lang at ako na ang mag-iigib sa poso. Matindihan pa rin ang kwentuhan ng mga klasmyt ko. Yung isa bumabangka pa. Pangarap daw niyang maging pilot ng gundam, yung napapanood namin sa telebisyon. Bilib na bilib naman yung iba kong klasmyt sa kanya. Ako naman nasa mundo pa rin ng panaginip. (Ay ako na pala ang magbobomba.)

Mabilis kong pinuno ang galon at dumiretso na sa garden. Baka tanungin pa ko kung anong pangarap ko. Mahirap na. (Eh ang pangarap ko pa naman ay iligtas si Erica sa masama niyang kuya, sabay tugtog ng ost ng daimos.)

Binuhos ko agad ang tubig sa halamanan. Parang hindi naman ako nagenjoy sa pagdidilig ko. Ang tagal kong pinila saglit ko lang tinapon. Mag-iigib pa sana ako pero pansin ko basa na ang buong garden. Kaya pumuwesto na ko sa bunutan ng damo.
Tumpok-tumpok kaming mga estudyante sa garden. Nakaupo at abalang nagbubunot ng damo, ang iba naman ay nagwawalis.

Nakikipagusap na ko sa mga halaman ng lumapit si maam sa akin. (Si maam ay 38yrs old na yata at dalaga pa. Kaya siguro sobrang sungit. Nga pala for the record, hindi siya bisaya pero bisaya ang salita nila sa cotabato. Taga-mindanao siya pero hindi siya muslim, kahit tunog bombay na siya magsalita.)

“Bunutin mo nga yung puno”, wika ni maam.
Naka-mini skirt na pula pa si maam nung mga oras na iyon. (Aha may date kayo mamaya maam noh.) Naglalaro na yung imahinasyon ko kung sinong lalaki ang tatagal sa kasungitan ni maam ng narinig ko ang muli niyang sabi.
“Hoy mr. blank bunutin mo yung puno”, nabanggit niya pa ng malakas yung apelyido ko.
“San maam?” tanong ko.
“Yung punong kaimito maam”, pamimilosopo ko sabay ngiti.
“Hindi, hayun bunutin mo yung punong yun”.
“Saan maam? Iyong mga tuyong sanga na yun”.

Ang damin niyang tinuro, at ang dami ko ring hinawakan. (Nakakainis bakit kaya hindi ko matsambahan yung punong sinasabi niya).
Halos limang minuto na siyang nagtuturo ng puno at ako naman limang minuto na ring naguguluhan. Yung mga klasmyt ko, hindi rin alam kung anong puno yung sinasabi ni maam. Tahimik lang silang nagmamasid sa eksena namin. Siyempre nainis na si maam, at naubos na ang pasensya nito. Nagtaka nga ako kung bakit tumagal pa ng limang minuto. (May date nga siguro si maam mamaya).

“Hayaan sa tabi mo, kung ahas yan kanina ka pa tinuklaw ”, wika ni maam.
(Kung ahas yung pinapabunot mo, baka sinasabi mo palang nakatakbo na ko noh.)
Tahimik lang ako, hindi ko talaga mahanap ang punong sinasabi niya.
“Saang puno ba maam?”
“Hayaan sa tabi mo, diyan sa paa mo”.
Tiningnan ko yung paa ko. Wala namang puno doon.
“Wala naman maam”
“Kapag nilapitan kita diyan kukurutin kita talaga”
(Aba lokong to tinakot pa ko, wala nga akong makita eh.)
Pero bago pa ko maka-react lumapit na siya at kinurot nga ako sa tagiliran. Masakit pero tiniis ko na lang. Habang kinukurot niya ako, tinuro niya yung halamang may bulaklak na diniligan ko kanina. (Pangiti-ngiti lang ako)
“Ayan, di ba puno yan?”.

Nagtatanong ba siya sakin o sa mga klasmyt ko. Pero kung sakin malamang isa lang sagot ko. Siyempre hindi. Pero walang sumagot kay maam. Takot lang nila.
Kaya binunot ko yung punong sinasabi ni maam. Halos hanggang tuhod ko lang ang taas at may mga bulaklak pa. (Puno na pala ngayon to. Pesteng buhay yan.)

Pagtapos ng klase namin. Tawanan at kantiyaw ang inabot ko. Sabi pa ng mga tropa ko, “pare tutulungan ka sana naming magbunot ng puno kanina. Naka-ready na nga kami eh.” 
Napangiti lang ako.
“Minsan talaga may mga bagay mahirap maintindihan kahit pilit mong intindihin”.

Dahil nagtiyaga kang magbasa ng istorya ko, may isa pa akong ikukuwento sayo. Hindi to nakakatuwa kaya kung ayaw mo ng drama pwede ka ng huminto rito. Hindi naman sa drama pero sobrang corny kasi. Ayaw ko ding sanang isulat kaso nakakatuwa dahil muli kong naalala ngayon. Sayang naman baka makalimutan ko ulit. (Warning mahaba to).

Buwan ng disyembre noon, hindi ko alam kung teachers week o student council week. Pero basta ito yung time na yung mga taga-seksyon 1, eh nagtuturo sa kapwa nila estudyante kapalit ng mga titser sa loob ng isang linggo.

At kapag ganitong mga pagkakataon malamang wala ako sa eskwelahan. Wala yata akong na-attend na mga program, event at activity sa iskul.

Pero minsan mapaglaro at nakakaloko talaga ang tadhana. Hindi ko alam kung bakit pero, nung martes pumasok kami. Hindi kami makapagbakod dahil bantay daw lahat ng spot ng mga guard.

Ang totoo hindi ako tumatagal sa loob ng eskwelahan ng maghapon. (Baka magkasakit ako). Sa loob ng isang linggo isang beses ko lang nakukumpletong pasukan lahat ng subject ko. Ganun na ko mula first year hanggang magthird year. “Habit” ko na to, “addiction” na parang hinahanap na ng katawan ko.
Kaya yung mga subject ko sa hapon bihira ko lang pasukan. Dahil pagtapos ng breaktime umuuwi na ko. (Oo tama isa akong professional katingero “pk”). O tumatambay sa bahay ng klasmyt ko at doon nagpapalipas ng oras.
Kaya nakakainis isipin na nung martes na yun, walang mga titser ay naroon kami sa eskwelahan. At kailangan kong makinig sa kapwa ko estudyante. (Hay buhay nga naman).
Unang nagturo yung super talino sa English na estudyante. Grabe hindi ba marunong magtagalog tong tukmol na to. (Napagalaman ko na ito ang top 1 sa section 1. Ito ay ayon sa mapagkakatiwalaan kong sources). Ang dami pang tanong sa buhay. Sino namang sasagot sa kanya, eh dapat English yung sagot. (Yeah damn right. Epistaxis).

Tahimik kaming lahat sa klase. Ako tamang rocking chair mode habang nakatingin sa langit sa labas. (Mannerism ko na to pagnakaupo). Nang biglang may umagaw ng atensyon ko.
“You there, don’t rock your chair”, sabi ni tukmol
Sasagot sana ako sa kanya kaso naalala ko hindi pala ako marunong mag-english. (Ay wag na lang pala). Pero asta pa rin akong tatayo.
Ng biglang tumayo yung tropa ko sa likod. (Hanep niligtas ako).
Tapos biglang sinabi nito, “The sun is the center of the solar system. Our planet…” with matching hand explination pa.

Tawanan lahat ng nasa loob ng classroom. Sasagot pa sana si tukmol sa trip ng tropa ko kaso nagbell na. (Yan ang nangyayari kapag pumapasok kami).
Sa wakas nag-breaktime din. Kaso sa malas, “hot spot” pa rin lahat ng “over the bakod”. Ang dami na ngang nahuli kaya tiis na naman ulit.

Sumunod na nagturo ay si math specialist. Grabe mas magaling pa yata to sa titser ko sa math eh. Pero dedma siya sakin. (Kilala ko kasi tong si math specialist. Mag-kabatch kami sa elementary nun). Dedma din naman ako kay MS. (Okay lang at least hindi niya ginugulo yung rocking chair ko). In-short nagco-existed na lang kami sa iisang oras sa magkaibang mundo.

Sa lahat ng nagturo mula kanina feeling ko si MS lang ang pinakinggan ng klase. Ang dami niyang naturong “short cut” and “technics” pagdating sa “computation”. (Pugay kamay para kay MS. Ayon sa source ko, isa sa kalabang mortal ni tukmol si MS pagdating sa top 1).

Pagtapos magturo ni MS, gusto kong magbreaktime muna. (Feeling ko magkakasakit na ko, last two subjects na lang kasi). Kaya bumaba ako kasama ang isa kong tropa para magpalamig muna.
Siyempre pagbaba ko, naharang pa ko ng ibang tropa at kakulitan. Tumagal ang dapat na 5mins na break. (Okay lang student teacher lang naman yun).
Pero siyempre pagpasok ko sa klase nakaramdam na ko ng hindi magandang pakiramdam. (Siguro may napapagalitan na naman). Tumingin samin yung estudyanteng titser ng tropa ko. Diretso lang kami sa upuan namin.

Pag-upo namin tuloy ang sermon ng bagong titser. (Rocking chair mode ulit ako).  Akala ko may pinapagalitan siya, pero nalula ako ng malaman kong values education subject na pala. (Grabe may estudyante pa lang gustong magturo ng values).

Kaya itong si miss values panay ang kwento tungkol sa mabuting asal at pagdidisiplina. (Nakakaloko talaga). Kung kanina si tukmol hindi namin maintindihan kasi English, ngayon itong si miss values lalong hindi namin maintindihan. Kasi hindi namin nakaugalian yung mga sinasabi niya. (Asa pa tong may makikinig sa kanya).
Tuloy ang rocking chair ko tapos tingin sa langit. (Nahihilo na ko baka may lagnat na ko ah). Tulala na ko at lumilipad ang isipan ng may sumigaw sa akin.

“YOU STOP ROCKING YOUR CHAIR!!!”.

Sa gulat ko muntik na kong mahulog diretso sa likod. Buti nandoon ang tropa ko sa likod at sinalo ko. (Hanep niligtas na naman).
Nang makaahon ako tiningnan ko si miss values. (Tatakutin ko sana pero natigilan ako. Ayon kasi sa source ko sa likod si miss values daw ay isa din sa mortal na kalaban ni tukmol at MS sa pagka-top 1. Sila daw tatlo ang “big top three”).

Ngumiti ako sa kanya at umupo ng maayos. (Hindi mo na ako kailangang sigawan, nakakaintindi pa rin naman ako).
Sinubukan kung makinig sa kanya, at pinansin yung tropa ko sa harap. (Kunwari na naman itong nagsusulat pero malamang nag-dradrawing to). Sa haba ng kwento ni miss values kahit isa wala akong naintindihan. (Mas natuwa lang akong titigan yung kilay niyang natural na nakataas)
Sa wakas pagkatapos ng 45mins na pagtitiis natapos din ang values. (Haist di ako papasok bukas sigurado).

Kinabukasan ganun ulit. Hot spot lahat ng bakuran. Nakakulong na naman kami. (Badtrip naman, bakit kasi sa loob pa kami ng iskul nagkita-kita pwede naman sa labas. Haist “wrong mode” kung pwede lang magremate eh).

Nagpalipas na lang kami ng oras sa campus ng mga tropa ko. Ayaw naming pumasok kaya tambay kami sa may maliit na batibot sa ilalim ng puno. Mga nasa kinse kaming lahat na nagkukuwentuhan. Last two subjects na lang ng biglang umulan. Mahina lang. (Yung tipong pwede mo pang lakarin pauwi).
Panay pa rin ang kwentuhan namin, dedma lang ulan. Hanggang may nagsuggest na kung sinong unang umalis babatukan. Nagkasundo ang lahat at pumayag sa trip na yun. (Hinubad ko na ang polo ko at tinakip sa bag ko).

Biglang tumahimik ang kwentuhan, pinakikiramdaman namin ang ulan. Sakto naman noong tumahimik kami biglang lumakas. (Yung tipong dapat ka ng tumakbo at sumilong kung ika’y naglalakad).
Niyakap ko na ang bag ko, ang iba naman naghubad ng polo para itakip sa bag nila. Naghuhubad ang isa kong tropa ng matulak ng isa. Lumabas agad sa bilog si tanga. Magpapaliwanag pa sana siya pero inulan na siya ng batok. Kami naman ng tropa kong isa, takbo papunta sa room.

Wala kaming ibang mapuntahan kundi sa klase namin. Upo ako agad, tapat sa bentilador para magpatuyo. (Dedma namin si miss values na nagtuturo).
Nilakasan ni miss values ang boses niya para mapansin namin. Umayos na lang ako ng upo at kunwaring nakikinig.
Nakatitig ako sa kanya. (Grabe ganda pala ng lips ni MV ah). Tapos yung tropa ko sa harap drawing mode na naman. Sinilip ko si MV din ang dinudrawing ni ulol ah. Napapakamot pa ito, tapos nagsasalita mag-isa.

“Ang hirap ng kilay niya”, wika nito.
“Nakataas kasi”, sagot ko.
Oo naman siya. (Napangiti lang ako, baliw ka).

Pinagmamasdan namin si MV dahil dinudrawing nga ng tropa ko. Nang makita naming binastos ng klasmyt ko sa harapan habang nakatalikod ito. (Nilabas ng baliw kong klasmyt yung ari niya at tinutok sa likod ni MV habang nakatalikod, tapos nung humarap mabilis na tinago).

Nagtatawa yung iba kong klasmyt. (Pero badtrip kami ng tropa ko). Nagalit din si MV, parang nasense niya na nabastos siya o nahuli niya din talaga. Inulan ng pangaral yung matangkad kong klasmyt. Pangiti-ngiti lang ito. (Pangiti-ngiti rin ako).

Tumalikod ako sa isa kong tropa. Tumingin ito sa akin at tumango lang.

Noong uwian na nakita namin yung lalaki kong klasmyt na matangkad. (Hanggang balikat niya lang ako at yung tropa ko hanggang balikat ko lang din). Lumapit ang tropa ko sa grupo nila. (Apat na malalaking tao yung pinakamaliit kasing laki ko).

Naghiwahiwalay kaming apat para makagalaw ng maayos.  Kunwari inasar ng tropa ko yung lalaking matangkad na bastos. At nung nagsalita para gumanti ng biro sinuntok na rin ito agad. Hindi naman umalag yung mga kasama nito at umawat lang. (Buti na lang).

Pagkatapos noon umuwi na kami agad. (Mahirap na baka makita pa kami ng mga titser talaga).
Sumunod na araw hindi na ko pumasok. Last day na yata ng klase ng teachers week ako nakapasok.
Pinagmasdan lang ulit namin si MV habang dinudrawing ng tropa ko ng nakapasok kami. Nagsuggest pa ko sa kanya kung paano yung tamang korte ng kilay hanggang makuha nito.
Nang matapos yung drawing, maganda rin naman ang kinalabasan. Tamang kwentuhan sa labas habang naghihintay ng last subject ng dumaan si MV.

Wala siyang ibang madaanan kundi sa harapan ko lang. Malayo pa lang nakatingin na siya sakin. (Ramdam ko 
na parang naiilang siya). Pero nang magkatitigan kami dun na tumigil ang mundo ko. Hindi ko alam kung ilang oras, minuto, panahon o siglo. Basta tumigil ang lahat ng nasa paligid ko. (Exxage).

Alam ko ilang segundo lang yun, pero yun na yata ang pinakamatagal na segundo sa buhay ko. (Nakarinig pa ko ng nahuhulog na agos ng tubig, at naamoy ko yung mabangong hangin ng dagat... ang weird)
Mula noon tuwing nagtatagpo ang landas namin nagtitigan kami ng matagal. (O baka imahinasyon ko lang yun).

Ayon sa source ko Jem ang pangalan niya. Lahat impormasyon tungkol sa kanya ay madali kong nalaman. (Sikat pala siya sa iskwela).

Pati kung anong paborito niyang meryenda. (Pineapple juice at pan cakes). Pati oras ng break nila at kung saan siya nakatambay. Saan classroom ko siya makikita sa kahit anong oras. Pati yung eksakto niyang dinadaanan sa campus kapag lilipat ng room. (Pati trajectory alam ko). Ang totoo pati lugar ng kanilang tahanan alam ko. Pero kahit minsan hindi ako naglakas ng loob na lumapit sa kanya.

Kahit anong buyo ng mga tropa ko na kausapin ko daw kahit minsan lang hindi ko pa rin ginawa.
Pero ang pinakapinanghihinayangan ko ay ang hindi siya maisayaw sa graduation ball. Nakuntento na lang ako na pakunan siya ng larawan, para souvenirs ko. (Kala mo ha).

Wala akong camera, kaya nanghiram pa ko ng camera sa tropa kong babae. Tapos kinumtsaba ko yung isa kong tropa na kunan siya. At sinabi ko sa tropa kong babae na pagmay pics niya akin yun ha. (Nakuha ko din yung larawan niya at hanggang ngayon nakatago sakin).

Inisip mo kung bakit hindi ako ang kumuha ng larawan. (Magaling pa naman akong photographer). Ang totoo dala ko na ang camera nang lumapit ako sa kanya. Pero parang ramdam niya agad yung presensya ko, kaya parang alam niyang kukunan ko siya ng palihim. (Super stolen shot of the life time sana yun).  Kaya nung aakto na kong kunan siya, tinuro ako ng bestfriend niya sa kanya. (Caught in the act ako). Tumingin lang ako saglit sa kanya sabay talikod. (Ang tanga ko)

Hindi ko inisip na torpe ako. (Pero mukha nga). Basta naisip ko lang nung third at fourth year ako na kapag niligawan ko siya. Baka masira ang buhay niya at madamay sa mga kalokohan ko. (Kahit na hindi pa rin ako siguradong sasagutin niya... ang weird).
May time pa na sinabihan ako ng tropa ko na,

“Pare yan ang crush mo”
“Oo”
“Bakit di mo ligawan? Bagay naman kayo ah”.
“Pwede namang hindi ah”, sagot ko.
“Gusto mo ako na lang manliligaw?”
“Sapakin kaya kita noh”
Tumahimik siya, at mula noon sumikat si MV sa lahat ng tropa kong tarantado. (Wala ng pwedeng mambastos kay MV).

Battle of the band nun at section 1 ang organizer. (Dapat kasama akong tutugtog sa banda naming pinagsamang section 7 at 2, kaso umatras ako).
 Hinahanap si MV ni cor commander, (Ewan ko kung bakit). Kaya ng makita siya ng tropa ko tinawag siya sa pangalan nito at sinabi na hinahanap nga siya. Siyempre nagulat siya, tawagin ka ba naman ng di mo kilala. (Kengkoy pa naman yung tropa ko).

Nasa kalagitnaan ng battle of band ng biglang mag-brownout, tumabi na kami agad sa gilid. Niyaya na ko ng tropa ko dun malapit sa mga section 1. (Umuulan na kasi ng ice tubig, at minsan bato). Tamang bantay kami, nagkakagulo na rin ang mga Military Police na estudyante. (Madame na kasing nasasaktan).

Tinamaan na rin yung tropa ko ng ice tubig, basa yung uniform niyang pang-c.a.t. (Nakauniform lang kaming 3, habang ang lahat ay nakapangporma na, hindi pa kasi kami umuuwi galing sa bilyaran). Pero kahit tinamaan hindi pa rin kami nakisali sa kaguluhan. (Ang misyon namin ay bantayan lang ang mga section 1, ay si MV lang pala). Buti na lang at hindi na kami nasaktan at nakauwi ng maayos. (Thank you Lord).

Dalawang taon ko rin siyang lihim na minahal sa malayo.  (Kung nagsipag lang sana akong mag-aral mula first year naging magkaklase sana kami ngayong fourth year).  Masaya na akong makita siyang nagsusumikap sa pag-aaral. Iba rin kasi ang misyon ko, pangarap kong makitang grumaduate ang mga tropang kong loko-loko. (Buti na lang nagtiyaga din sila at nakatapos din).

Nag-aral na rin ako ng konti. Kaya noong malapit na ang graduation, kanya kanya ng hanap ng eskwelahan.
Ako nakahanap na at naghihintay na lang ng enrollment. Nakapasa na kasi ako sa PUP sta.mesa. (Ang dami ngang nagtataka kung paano ako nakapasa. Ang di nila alam nagtataka din ako). Milagro yon kasi simula section 3 to 7 ako lang ang nakapasa. (Ang nagagawa talaga ng pag-ibig). Minsan talaga hindi mo rin pwedeng husgahan ang kapangyarihan ng tsamba. (Lols).

Ang huling alaala kong nakita si MV ay noong pirmahan ng clearance at pauwi na siya. Habol ko siya ng tingin sa gate. Alam ko sa sarili ko hindi ko na siya makikita kahit kailan. (Dati ko ng naisip na ang mga panahong ito ang mga pagsisihan ko habang buhay). Habang palapit ng palapit siya sa gate, palayo ng palayo ang pagkakataong makasama ko siya.

Habang tanaw ko si MV naalala ko lahat ng alaala niya sa isip ko.

Yung nilapitan ko siya kasi laban ng section 1 at section namin sa volleyball. Nagtsi-cheer siya sa team nila habang simpleng tumabi ako sa likod niya. (Grabe ang bango pala ng buhok niya). Naramdaman niya ang presensya ko at tumitig sakin. Sabi ko na lang anong score na. (Pero ako din ang sumagot sa tanong ko sabay alis). Tinitigan ko lang siya saglit ng malapitan at tumalikod na.

Noong makita ko siyang bumili ng chocolate sa subic dahil field trip namin. (Tumugtog na naman ang falls sa isipan ko at bumango ang buong paligid).  Nagkatitigan na naman kami.  One lifetime yata yung tagal noon, sayang hindi ko naorasan.

Noong kumukuha siya ng sukli sa tindera at hindi siya pinapansin dahil madaming tao. Kaya ang ginawa ko nilakasan ko ang boses ko para humingi ng sukli. Pero pagkakuha ko ng sukli binigay ko din sa kanya. Ngiti lang ako sabay alis din agad. (Baka malaman niya na kaya ako binigyan agad ng sukli kasi kami ang nagnanakaw ng mga juice na tinda doon. Saka nanghihingi kami talaga ng sukli kahit hindi pa kami nagbabayad at may deposito pang kasama).

Noong ma-postpone ang klase dahil sa bagyo. Nagaabang kami sa labas ng eskwelahan ng masasakyan. Si MV naman ay hininhintay yung bestfriend niyang bumili ng fishball at palamig. Tinitigan ko siya, tapos nung naglakad na siya nakita niya ako at parang na-concious pa yata. (Feeling ko lang yata yun). Kasi nung tumingin siya sa akin di niya napansin yung sign na “School Zone” at nauntog. (Sana nakapikit na lang ako ng mga oras na yun).

Sa tingin ko nasaktan siya at tinitiis niya lang. (Kinamot niya lang kunyari yung ulo niyang nauntog). Kung siya dama niya ang sakit sa ulo niya. Dama ko naman ang sakit niya sa puso ko. (Wagas). Kinabukasan wala na yung “School Zone” sign sa harap ng eskwelahan namin. (Ang ganti ng api. Exxage).

At tuwing flag ceremony alam ko agad kung saan siya nakapuwesto. (May radar na yata ako sa kanya). Kahit yata ihalo mo siya sa karamihan malalaman ko yung eksaktong lugar niya within five minutes. (Exxage na naman). Pero ang totoo hinahanap talaga naming magkakatropa kung nasaan siya. (Suportado nila ang kahibangan ko eh).

At marami pang mga alaalang bumalik sa isip ko. Lahat yun ay parang mumunting pelikula sa aking isipan. Ang sarap isipin na minsan hindi mo kailangan malaman ng iba na mahal ka din niya ang mahalaga nararamdaman mo. (Mahal niya rin kaya ako?). Pero pakiramdam ko kasi laging nag-uusap ang aming isipan sa lengguwahe kami lang dalawa ang nakakaalam. Minsan hindi rin nasusukat ang pag-ibig sa oras na inyong pinagsamahan. Kundi sa mga epektong dinulot nito ng mga oras na minamahal niyo ang isa’t isa. Iniisip mo siguro napakababaw ko. (Siguro nga). Wag kang mag-alaala iniisip ko din.

Nung oras na makalabas si MV sa gate ng aming eskwelahan. Binaon niya ang aking taos pusong pagmamahal bilang isang kabataang umibig sa paraang inakala niyang tama. (Wag mo kong husgahan, nagkataong lang sa ibang panig ako ng kahon nakatingin). Kasama ng pagmamahal kong iyon ay aking pag-asang magkikita kaming muli at mapatunayang mahal niya rin ako sa normal na paraan ng mundo.

Nga pala for the record si MV ay 5’2” ang taas, may kapayatan, maputi, tuwid ang buhok (Hanggang likod) na manipis na parang blond kapag nasisikatan ng araw. Madalas siyang may dalang libro (Math and Science), tapos ang bag niya ay yung adidas na blue na may malaking tatak sa likod. (Uso yun dati). Hindi mo siya mapapansin dahil lagi siyang nakayuko maglakad. (Minsan lang siya magtaas ng tingin). Nakaboots siya na black (Na-late yata siya sa uso), tapos yung pantali niya yung kulay ng tiger (Lagi siyang naka-pony tail). Nakataas lagi yung manipis niyang kilay, mapulang labi, kyut na ilong. (Basta simple lang siya, hirap i-describe. hehe).

Siyanga pala si MV rin ang editor-in-chief ng diyaryong “The Capitol” at ng “Ang Parola”. (Mas magaling siyang mag-english kay tukmol). Ito yung opisyal na diyaryo ng eskwelahan namin. Gusto kong sumali dito dati pero bawal ang mga taga-lower section na tulad ko.  (Ang totoo marami pang pribilehiyo ang bawal sa mga lower section, kaso ibang kwento na yun). Pero kahit siguro mag-try ako dun di rin ako papasa. (Panget kasi ako sumulat).

Kung itatanong mo kung nagkita pa kami pagtapos noon. Sa kasamaang palad hindi na. (Alam ko na iyon sa simula pa lang). Hindi na itinulot ni Jehovah na pagtagpuin kami. (Jehovah’s Witnesses pala si MV. Kaya siguro magaling siyang mangaral). Ayon sa mapagkakatiwalaan kong source (yung ulol kong tropa hanggang ngayon, na nangakong hahanapin si MV) may asawa na raw ito at nasa Israel at doon namumuhay ng maligaya.

Pahabol lang hindi pala kami nagusap kahit minsan. Pero alam niya kung sino ako. (Paano niya nalaman? Malay ko). Sinulat niya kasi ang pangalan ko sa year book namin. Sinama niya ako sa iilang estudyanteng nagtagumpay sa buhay na bumalik sa eskwelahan after ten years para sa reunion. (Nga pala ngayon na ang reunion namin). Pero hindi ako nagtagumpay ayon sa hula niya. (Tumama lang siya sa pangalan ko).

Wakas.

Salamat sa pagbabasa…

Ang nabanggit na pangalan ay hindi tunay na pangalan ni MV. (Naloko kita).
 Hindi lahat ay totoo. (Wag kang magpadala. Pangpalito lang).

Mabuhay!!!




















0 (mga) komento:

Mag-post ng isang Komento